Yürekleri yamalı sevdalardan yorulmuş iki genç insandık — iki öykü kaçağı. Uzak kentlere hüzün taşıyan kara trenler gibi geçip gitmekte olan zamanın bir yerlerinde karşılaştık. Yorgunduk. Gizli acılar sinmiş gözlerimizle konuştuk ilk, kelimelerin yavan dizimleri geldi sonra. Birbirine söz vermekten kaçınan iki sevgili oluverdik. İstanbul pervasızdı, bir dizginlenemez kartal gibi çırpıyordu kanatlarını — gürültüden, keşmekeşten,… Daha fazlasını oku »İKİ ÖYKÜ KAÇAĞI

Bana “Bir düşün sırtına binemezsin!” dediler. Çocuktum. Altı yaşımdan yeni çıkmıştım, yedinin bahçesinde dolaşıyordum. Ve inanıyordum, deliler gibi inanıyordum düşlere dokunabileceğime. Ne de olsa Allah’ın her günü sevgi denen bir düşe dokunuyordum: annemin ellerine dokunuyordum.   Bana “Bir düşün sırtına binemezsin!” dediler. Adam oldum. Yedi yaşında bir adam. Kendimi kocaman hissediyordum: kocaman bir öfke. Çünkü… Daha fazlasını oku »BİR DÜŞÜN SIRTINDA

Uykum var. Oysa kent sessiz çığlıklarla sızıyor içime.   (“Sessiz çığlıklarla mı?” “Evet, sessiz çığlıklarla?” “Bu duyulanlar ne öyleyse? Bu pazarcı bağırtıları; arkalarda kalan ana caddede can çekişen taşıt klaksonları; tarihin ve algının hiçbir zaman çözümleyemeyeceği öykülerini miyavlayan kediler; pencereden odaya sızan esintiyle usulca çarpan kapı; aklına gidemeden kulaklarında ölen şarkı: Geze geze yoruldum ben…”… Daha fazlasını oku »YAŞAMIN UYGUN YERİ